Ik ben Angelika Balk

Geboren 09-11-1962 te Mannheim Duitsland

Ik mocht de eerste jaren van mijn leven opgroeien in de prachtige natuur van de Schwäbische Alb,
Waar ook tevens de eerste kennismaking met ons ras hovawart plaatsvond.

De Mittlere Schwäbische Alb, ook wel de Zwabische Jura genoemd, ligt in het hart van Baden-Württtemberg op zo’n 50 kilometer ten zuiden van Stuttgart. Over de streek en zijn inwoners wordt gezegd dat ze een beetje boers, eigenzinnig maar ook bijzonder sympathiek zijn.

De grootste schat is de veelal ongerepte natuur, afgewisseld met hier en daar pittoreske dorpjes en schilderachtige kastelen en burchten.

 

Tot mijn bijna 14-jarige leeftijd hadden wij 2 hovawarts; één werd in huis als huishond gehouden, de ander zat dag en nacht aan een ketting voor bewaking buiten.
Ons, de kinderen, was het verboden in de buurt van de kettinghond te komen. Wat mij echter tot aan zijn dood niet weerhield hem stiekem elke dag wat van mijn brood toe te gooien, dat hij kwispelend ontving.

Ik denk dat door deze hond de liefde en passie voor honden bij mij is ontstaan, nooit heb ik hem kunnen aaien of laat staan dicht naast mij gehad, maar de trouwe blik in zijn ogen heeft mij als kind diep geraakt.

Dat het een hovawart betrof, was mij lange tijd niet duidelijk, totdat ik jaren later bij toeval een echtpaar tegen kwam met een zwart blonde en een blonde: de gelijkenis met de hond uit mijn jeugd was verbluffend! Vanaf die ontmoeting kreeg het ras hovawart betekenis voor mij.

Het duurde echter nog enkele jaren voordat mijn eerste eigen hovawart een deel van mijn leven ging uitmaken.
Mijn eerste maatje kocht ik van een boer toen ik 16 was. Ik woonde reeds zelfstandig en achtte mij in staat om voor een hond te zorgen. Wodan, een kruising rottweiler-herder begeleidde mij trouw tijdens de 14 jaar van zijn leven.

Wat heb ik veel van hem mogen leren. Zijn eigenwijze, zelfstandige, koppige maar ook lieve en trouwe karakter waren een hele uitdaging voor mij.
Ik begreep al snel dat ik ondersteuning nodig had met dit mannetje en zo kwam ik in opleidingen terecht waarvan ik dacht dat ze mij konden helpen.

Trainingen bij verschillende organisaties volgden en hoe meer ik leerde des te nieuwsgieriger ik werd.

Ik behaalde het ene na het andere certificaat. Desondanks bleef ik het gevoel hebben dat ik iets miste.

 

Pas toen Brando ons gezin kwam verrijken aan het eind van Wodans leven (inmiddels waren er ook 4 dochters), ben ik mijn zoektocht naar kennis in de kynologie verder gaan uitbreiden in het land van mijn herkomst.
Deze jonge, 45 kilo wegende kruising herder-mechelaar zette ons gezin compleet op zijn kop.

Het hoge temperament gecombineerd met zijn nerveuze aard en het eindeloos in beweging willen zijn, was vaak een aanslag op het gezin.
Al mijn gedragskennis tot dan toe bleek absoluut niet toereikend in de praktijk bij Brando.

In mijn zoektocht naar oplossingen kwam ik in Oldenburg terecht waar een geweldige mentor mij leerde om mijn inmiddels 4-jarige reu te begrijpen, berusten, begeleiden en accepteren.
Door motivatie, spelen, goede communicatie en de juiste op de hond gerichte begrenzingen te stellen kregen we de hond die wij verdienden, een dijk van een kerel die nog 10 jaar bij ons zou blijven.

Na Brando kwam Bongo, een klein zwart krullenbolletje dat uitgroeide tot een geweldige familiehond, ongecompliceerd, speels, vrolijk, braaf en een allemans vriendje. Vooral de kids waren dol op hem (ik natuurlijk ook) ze konden met hem wandelen en spelen zonder dat moeder er altijd bij hoefde te zijn. 

                        Blues, Bongo, Kelev en Famke

Inmiddels was ik begonnen les te geven op KC als vrijwilliger waar hij altijd mee mocht, rustig wachtend tot de baas tijd voor hem had. Het waren ontspannen jaren met deze charmante heer.

Dat was ook de reden dat we er een hond bij zochten. Het werden er twee: Famke, een langharige Teckel dame en Blues, een kruising van vele soorten door elkaar. Famke hebben wij geadopteerd uit pure noodzaak toen mijn vriendin overleed want ik had altijd beloofd dat ik haar zou opnemen als dat nodig zou blijken.

Met vier jaar kwam ze bij ons: wel opgevoed en een echte teckel, met een gouden hartje.
Blues was een druktemaker die veel ellende in zijn eerste 4 maanden had meegemaakt, de maanden voor hij bij ons kwam.
Maar in onze roedel was hij echt op zijn plaats en leerde hij van Bongo en Famke steeds meer vertrouwen in het leven te hebben.

 

 

In deze periode vlogen mijn 2 oudste dochters uit het ouderlijke nest om de wereld te ontdekken, en werd het stil, té stil.
Mijn jongste twee, echte pubers ondertussen, begonnen ook geleidelijk aan de navelstreng met thuis een beetje door te knippen en om die leegte wat op te vullen, ging ik naast mijn werk steeds meer lesgeven en in Duitsland nog meer studies volgen.

In een van deze opleidingen kwam ik de fokker van mijn toekomstige hovawart reu Kelev tegen.

We werden vriendinnen en deelden onze liefde voor de hovawart.

Het kon dus ook niet uitblijven dat ik bij haar eerstvolgende nestje een kleine hovi uit mocht zoeken en deze trots aan mijn roedel voorstelde.
Het hovawart virus had weer ongenadig toegeslagen.

Kelev

Door Kelev kwam ik in aanraking met de HCN, hovawart club Nederland. Mijn eerste stappen in de rasvereniging waren gezet. Ze gaven toen trainingen die werden afgestemd op onze hovawart en ik mocht er veel leren van een geweldige trainster. In deze zelfde periode ging ik met mijn kleine hovi ook naar gezinsvervangende tehuizen waar men zwaar autistische kinderen verzorgde en begeleidde. Alleen de aanwezigheid van Kelev bracht de kinderen al zoveel plezier en geluk dat ik besloot hier meer mee te willen doen. Zoekend naar geschikte opleidingen kwam ik alweer in Duitsland terecht. Twee jaar lang reed ik elke maand voor twee weekend dagen naar Bremen waar ik inzichten, tools en praktijkervaring opdeed omtrent het werken met je hond in de gespecialiseerde jeugdzorg. Helaas bleek Kelev zware heupdysplasie te hebben en wel zo ernstig dat er een grote operatie nodig was om hem pijnloos te kunnen laten leven. Het werken in de zorg met hem was voorgoed voorbij. Reden tot diepe treurnis was er niet want mijn maatje bleef mijn maatje. En wat voor een maatje ik naast mij had lopen, bleek heel duidelijk in de daaropvolgende jaren.

Na het overlijden van Bongo op 14-jarige leeftijd nam Kelev op een natuurlijke, vanzelfsprekende soevereine manier de rol over die Bongo tot dan toe binnen de roedel vervulde.
Ook tijdens mijn eigen lessen op het veld (ondertussen zelfstandig begonnen) liet hij zijn kalme, rustige maar duidelijke kant zien.

Hij kreeg hij met zijn geweldige persoonlijkheid menig hovawart, vooral de jonge reutjes, in het gareel en gaf hen lessen voor het leven mee.
Hij straalde respect uit en kreeg het terug. Geen enkel gevecht, nooit een beet.

Vol vertrouwen kon ik met hem naast de moeilijkste hond lopen zonder dat ik mij ook maar een keer zorgen hoefde te maken.
Als Kelev je mocht was het vriendschap voor het leven, mocht hij je niet negeerde hij je compleet, dat gold zowel voor mens als ook hond.

Angelika met Kelev

En weer kwamen er verschuivingen in mijn roedeltje toen Blues met de op een na jongste dochter vertrok naar hun nieuwe stek, zijn grote vriend en zijn kleine vriendinnetje achterlatend. Daar moest verandering in komen, dacht ik! En besloot een teefje uit het net geboren nest bij mijn vriendin te halen.

Het was liefde op het eerste gezicht, Sharai moest het worden. De dag dat ik haar kon ophalen, heb ik Kelev en Famke meegenomen. Kelev ging meteen door de knieën voor haar, maar Famke liet haar tanden zien.

Famke was niet gecharmeerd van de kleine temperamentvolle diva die haar leven op de kop zette (ze was inmiddels ook al 14 jaar) en dat duurde zo toch enkele weken.

Ze bleef pittig doorgaan met het corrigeren van jonge Sharai tot Kelev er genoeg van had en er een einde aan maakte door eens flink naar Famke te snauwen.

 

 

Vanaf dat moment ontstond er tussen alle drie een harmonieus samenleven.
Sharai begon ik met negen weken op te leiden als therapiehond in de dementenzorg.

Je kunt meer lezen over onze therapiehonden bij http://www.stichtingtherapiehond.nl/

Ze bleek met haar prachtige karakter een buitengewoon inzetbare hond op dit gebied.

Ze was leergierig, rustig en vol vertrouwen en geduld.
Ook in de palliatieve zorg werd ze van grote betekenis.

Met Sharai had ik graag eens een nestje gefokt.

Ze had helaas HD B resultaten bij het heuponderzoek en ik besloot om haar niet in te zetten voor de fok.
Vele avonturen en geweldige jaren later met mijn drietal, overleed Famke op 22-jarige leeftijd.
In deze periode leerde ik Belle kennen. Deze prachtige, karaktervolle hovawart teef zou de moeder van mijn volgende pup moeten worden. Dat stond voor mij meteen vast.

Het geluk was met mij want ze werd drachtig, en ik keek hoopvol naar de toekomst.
Die blijdschap was van korte duur en groot verdriet nam de overhand toen ik mijn soulmate Kelev moest laten gaan.

Hij bleek botkanker te hebben. Om lijden te voorkomen, moest er snel een moeilijke beslissing genomen worden.
Op 9-jarige leeftijd nam ik afscheid van hem.

Nog in diepe rouw om mijn grote vriend trof mij 2 maanden later een nog grotere ramp. Mijn echtgenoot overleed heel onverwachts. 
Vanaf dat moment wilde ik rust en een pup zou zeker niet gewenst zijn voor mij, maar ook voor Sharai niet. 

Ik deelde mijn beslissing mee aan Leen, de fokker van Kaelynn en tevens mijn vriendin.
Haar antwoord was: je hoeft nu niet te beslissen, je hebt tijd, als de pups 8 weken zijn dan zien we verder.

Precies 2 dagen na het overlijden van mijn echtgenoot werd Kaelynn geboren.

Via een webcam heb ik alles mee kunnen volgen. Het waren dankbare lichtpuntjes in deze duistere dagen.  
Mijn standpunt veranderde hierdoor echter toen niet, geen pup voor mij.
Maar het leven neemt en het leven geeft.

Dat bleek maar weer eens duidelijk toen ik op verzoek van mijn vriendin de pups op de leeftijd van 5 weken kwam testen.
Al tijdens het testen van Kaelynn veroverde zij mijn hart.

Wat een open vrolijk, stabiel en temperamentvol hondje had ik in mijn handen. Ik wist instinctief dat ze bij mij zou horen, tussen alle tranen van de laatste weken door kwam hier het zonnetje binnen en toverde weer een lach op mijn gezicht.

 

Angelika met Kaelynn

De naam Kaelynn heb ik weloverwogen gekozen. Die moest net als van mijn andere hovis Hebreeuws zijn met een verwijzing naar Kelev. En de betekenis van de naam Kaelynn kon niet toepasselijker: het betekent ‘sleutelbewaarster’. De sleutel naar mijn hart, dat was zij. De eerste dagen thuis liep het met Sharai een beetje stroef, maar daarna werd ze de beste stiefmoeder en leermeesteres die een pup zich maar kon wensen. In alles was Sharai een goed voorbeeld, tijdens de Therapie (Waar Kaelynn ook vanaf negen weken in werd opgeleid) als ook in het omgaan met de wereld in het dagelijkse leven. Nu zijn die twee 8 poten op een buik.  Deze mooie hovi dames zijn de rots in de branding voor mij. Ze hebben mij door de zwaarste periode van mijn leven geholpen. In alles zijn wij samen: als ik les geef in binnen- en buitenland of lessen volg om Kynologisch bijgeschoold te blijven. Met uitzondering als ik over de oceaan vlieg om in Canada of Amerika workshops te geven. Dan zijn ze bij vrienden waar ze een tweede thuis hebben gevonden.

Sharai, Angelika, Kaelynn